Öykü: Aldım Ben Onları

“Tam sırası! Eğer cevaplamazsan buradan çıkamazsın ona göre bak! Cama çarpan kuşlar  gibi kapıya çarpıp durursun.”

Buse Çetiner Üzer

Neredeyim ben? Karanlık bir oda. Kapı kilitli. Kaçırıldım mı acaba? Buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. 

Hiç arayan soran yok. Beni neden kimse merak etmiyor? Olmaz tabii! Telefonum yanımda değil ki. Çantam nerede? O da yok. İçinde indirimden yarı fiyatına aldığım makyaj malzemelerim vardı. Kahretsin! Harika bir kırmızı ruj almıştım. Göz farları, kontür kalemleri, krem allıklar, simli ojeler, parfümler, daha neler neler...

Üzerimde tatlı bir ağırlık var. Bayılttılar kesin beni. İlginç. Normalde korkudan çatlamam gerekiyordu. Neden korkmuyorum ki ben? Rüyadayım kesin. O zaman istediğim her şeyi yapabilirim! Ben rüyalarımı kontrol edebiliyorum da... Şimdi karşımdaki kapıdan çıkacağım. Hayaletler gibi işte canıım. Evet, koşarak geçeceğim. Hazır mısınız? Bir ikii üüç! Koşşş. Aaahhh başım! Kahretsin, bu rüya değil! 

Alnım şişti. Çok acıyor. Karnım da acıktı. Kaçırılan insanlara yemek veriyorlardı değil mi? Off canım acılı kebap çekti. Yemek düşünüyorum tabii ki şu an ne var? Bence beni öldürmeyecekler. Öyle olsa hemen öldürürlerdi. Organlarım da yerinde. Ee neden kaçırdılar beni o zaman? Yeni kitap dosyamı çalmak için olabilir. Amaan ne yapsınlar benim  öykülerimi? Başka neden olabilir peki? Hadi çalıştırın kafayı. Ben şu an aç olduğum için bu kadar düşünebiliyorum.

Bir tıkırtı var! Ayak sesleri duyuyorum ardından. Biri geliyor, gidiyor. Sonra başka bir ayak sesi... Ne kadar zamandır burada olduğumu bilmiyorum. Kaybolduğumun farkına varıp da beni aramaya başladılar mı acaba? Nasıl bulacaklar ki?

Oda rutubetli. Genzimi yakıyor. Küf alerjim var benim. Öksürüğüm arttı. Denek miyim acaba ben?.. Kediye de alerjim var diye kedileri okşa demişti doktor. Bu da öyle bir şey olabilir bak. Sesler kesildi. Kapının altından sızan ışık söndü. Ya ölürsem burada? Hayır böyle olmaz! Bir amaç uğruna ölmeliyim öleceksem. Hem daha çok gencim, yapacaklarım var.  Söyleyeceklerim var, hesap soracağım insanlar da var tabii! Kendini iki bok sananlara haddini bildireceğim daha hepinizin yerine! 

Uyudum uyandım galiba biraz. Allak bullak oldu zihnim. Belki de hiç uyumadım, bilmiyorum...

Ay kim dürtüyor beni? Gıdıklanırım ben yapma. Nasıl girdin buraya? Hayalet misin sen yoksa? Ya dürtmesene! 

“Sana bir şeyler sorup gideceğim. Hazır mısın? ” 

“ Ne sorusu yaa, sırası mı şimdi?” 

“Tam sırası! Eğer cevaplamazsan buradan çıkamazsın ona göre bak! Cama çarpan kuşlar  gibi kapıya çarpıp durursun.” 

“Tamam hadi sor ne soruyorsan ama matematik falan sorma sakın! Edebiyatta ilkleri sorabilirsin mesela.” 

“Edebiyatta ilkleri mi?..”

“Sonra sorarsın, bak birileri geliyor yine. Azıcık kay, çok sıkıştım. Ruhum daraldı! ” 

Sıkıştıkça sıkışıyorum. Şuradan çıksam, derin bir nefes alsam... Sahile gitsem, denizin kokusunu çeksem içime. Sonra otursam dalgaların sesini dinlesem... İnsan sahip olduklarının değerini neden hep kaybedince anlıyor? Hayır hayır, kendine gel hiçbir şey kaybetmedin sen. Çıkacaksın buradan! 

“Şimdi cevap vermelisin!  Dört yalan beş doğruyu götürüyor ona göre. Bak bu defterde her şey yazılı beni kandıramazsın. O horozun tırnaklarına neden oje sürdüğünle başlayalım mı?” 

Dört yalan beş doğruyu mu götürüyor?! Nedir benim bu sınavlardan çektiğim! Çıkış yok buradan anladım. Her şey horoz yüzünden olamaz değil mi?.. 

Adımı bağırarak ağlayan kim? Dua okuyor biri de. N’oluyor yaa?! Çıkarın beni buradan! İyi insandı ama biraz tuhaftı mı dedi o? Sensin tuhaf! Son şakasını yaptı, diyor bir de! Off ne klişe bir cümle. Neee! İndirim kuyruğunda kalp krizi geçirdi mi dedi?!.. Saçmalamayın salaklar! Aldım ben onları!..